En dan zit een mens om half een ‘s nachts op zijn terras voor een tafel vol halflege flessen en vuile glazen. De gasten, allemaal bijzonder sympathieke mensen met kennis van zaken, zijn naar huis. Ze waren altijd kritisch, soms enthousiast, soms ook hard.
Nog een glaasje van mijn favoriete Prosecco. Nog een woordje neerschrijven. En dan, tevreden, afsluiten.
Let’s call it a day. A night. A week... Of nog een glaasje Crémant?
Proefnotities zijn onvolledig, maar vooral de basis voor een gefundeerd proefverslag van het levenswerk van vele mensen. Het is niet eenvoudig om constructief te schrijven als de vrienden-proevers er maar niets van vinden. Of als het niet slecht is, maar ook niet om naar huis over te schrijven. Maar dat is juist de bedoeling. Er over schrijven. En de mensen die ons edel vocht maken te steunen.
Het is natuurlijk wel tof, en vooral dankbaar, onze land-, zelfs streekgenoten, bevestigd te zien in hun métier. De proevers hebben altijd hun, geloof me, ongezouten menig gegeven voor ze de fles te zien kregen. En zonder te weten waar de wijn, door wie, van wat en hoe gemaakt werd. Zo gaat dat op een blinde proeverij. Eerlijk als maar kan. Ook als het net niet zo goed is... Ook voor de lokale wijnen. Ook als je het liever anders had gezien...
Maar leuk dat de “Nieuwe” Oude Wereld wijnen verrassend goed scoren. Toch wel een bevestiging dat we nog te veel proeven vanuit de beperkingen van traditie en registreren binnen de legendarische comfort zone.
De bijzonder door mezelf geapprecieerde heer Rik Torfs verwoordde het als volgt, op de proclamatie van onze jongste: “U moet uw comfort zone niet verlaten... maak ze gewoon groter!” Waarheid als een weide vol koeien!
Misschien is dit wel een les in nederigheid geweest. Grote, kleine en zo goed als onbestaande wijnlanden naast elkaar proeven zonder voorkennis. En Macedonië laten scoren terwijl een Bordeaux, geheel schrijfsgewijs, met de billen bloot ging.
En misschien moeten we gewoon vaker samen wijn drinken en erover praten...
Zou ook al mooi zijn.
Cin cin.
Nog een glaasje van mijn favoriete Prosecco. Nog een woordje neerschrijven. En dan, tevreden, afsluiten.
Let’s call it a day. A night. A week... Of nog een glaasje Crémant?
Proefnotities zijn onvolledig, maar vooral de basis voor een gefundeerd proefverslag van het levenswerk van vele mensen. Het is niet eenvoudig om constructief te schrijven als de vrienden-proevers er maar niets van vinden. Of als het niet slecht is, maar ook niet om naar huis over te schrijven. Maar dat is juist de bedoeling. Er over schrijven. En de mensen die ons edel vocht maken te steunen.
Het is natuurlijk wel tof, en vooral dankbaar, onze land-, zelfs streekgenoten, bevestigd te zien in hun métier. De proevers hebben altijd hun, geloof me, ongezouten menig gegeven voor ze de fles te zien kregen. En zonder te weten waar de wijn, door wie, van wat en hoe gemaakt werd. Zo gaat dat op een blinde proeverij. Eerlijk als maar kan. Ook als het net niet zo goed is... Ook voor de lokale wijnen. Ook als je het liever anders had gezien...
Maar leuk dat de “Nieuwe” Oude Wereld wijnen verrassend goed scoren. Toch wel een bevestiging dat we nog te veel proeven vanuit de beperkingen van traditie en registreren binnen de legendarische comfort zone.
De bijzonder door mezelf geapprecieerde heer Rik Torfs verwoordde het als volgt, op de proclamatie van onze jongste: “U moet uw comfort zone niet verlaten... maak ze gewoon groter!” Waarheid als een weide vol koeien!
Misschien is dit wel een les in nederigheid geweest. Grote, kleine en zo goed als onbestaande wijnlanden naast elkaar proeven zonder voorkennis. En Macedonië laten scoren terwijl een Bordeaux, geheel schrijfsgewijs, met de billen bloot ging.
En misschien moeten we gewoon vaker samen wijn drinken en erover praten...
Zou ook al mooi zijn.
Cin cin.